33- SANKİ ''SİNİR OLMAK'' İÇİN YARATILMIŞIM

Evet, çok sık yaşadığım bir ruh hali bu. Sakın karıştırmayın ama, asla sinirli biri değilim, hatta yanımdan geçmemiş. Fakat beğenmekte zorlanıyorum, kusurları görmekte ise hiç zorlanmıyorum, aramadan buluyorum. En çok nerede buluyorum derseniz, her yerde, her şeyde hele de televizyonda ve özellikle dizilerde... Buna karşın iyi bir tarafım var, kendi kusurlarımı, zaaflarımı da biliyor, objektif olarak değerlendirebiliyor ve acımasızca kendimi de eleştiriyorum. Böylece de başkalarını eleştirmekten aklandığıma inanıyorum. Bana en çok batan örneklerden biriyle başlıyayım. Dizinin adını vermeyeyim, daha geçen ay son buldu. Diziden bir sahne; Bir çocuk, bir kadın. Kadın çocuğun annesi, ısrarla erkek çocuğuna ''annecim'' diye hitabediyor , başka birşey demiyor. Az sonra babası geliyor ''babacım,babacım'' diye sesleniyor yavrusuna, minicik oğluna. Derken babasının kız kardeşi sahneye dahil oluyor, o da erkek çocuğa ''halacım,halacım'' diye hitabediyor. Hem anne, hem baba, hem hala. Çocukta kimlik karmaşası olmasın da ne olsun? Üstelik cinsel kimliği de şüpheli oluyor. Bir kaç yıl önceki bir dizide de, (sahne bu günkü gibi gözümün önündedir) .Dört-beş yaşlarında güzeller güzeli bir kız çocuğu, ipek gibi saçları var, beline kadar. Kapı çalınıyor, salon kapısından giren gür bıyıklı, saçlı sakallı koca adam(Barış Falay'dı) ''ne haber dayıcım'' diyerek güzelim kız çocuğunu kucaklıyor. İki cihan bir araya gelse bu saçmalığı, bu avam tarzı, bu manasızlığı, basitliği, kolaycılığı anlamam mümkün değil. Orada sevgiyi ifade eden uygun ve anlamlı bir kelime arayıp bulmak çok zor geliyor ki; sözleşmiş gibi bütün dizilerde anneysen annecim, babaysan babacım, dayıysan dayıcım dersin olur biter. Çok şükür henüz ''Amcacım, dedecim'' diyenlere rast gelmedim. İnşallah da gelmem. Senaryo yazanlara diyorum ki: El birliğiyle yürüttüğünüz bu manasız, tatsız kolaycılıktan vazgeçin . Bunun için yaratıcı olmak bile gerekmez, doğal olun yeter. Size yardımcı olayım bari. Örneğin geleneksel olarak aile içinde kullanageldiğimiz kelimeleri kullanın yeter. İcat çıkarmaya gerek yok. Canım- kızım- oğlum- birtanem- güzelim- şekerim- yavrum-tatlım v.s. Bence ''ciğerim, dalağım'' da dememeli, sakatatçıya girmiş gibi... Pek avam oluyor. Herkes nasıl isterse öyle devam etsin, gönlünden geçtiği gibi hitabetsin ama televizyon gibi toplumu derinden etkileyen yayın organları sorumludur, iyi ve anlamlı örnekler vermeye mecburdur. Öyle de çabuk yayılıp dillere yapışıyor ki ! Yazmayı bıraktım, bir iş için ara sokaklardan Erenköy'e gidiyordum, garip bir şekilde, tam da yazımın konusuna örnek olabilecek bir olay önüme çıkıverdi. Bir apartmandan telaşla üç kişi çıktı, farkettim ama bakmadım. Ne olduğu tahmin edilemeyen kalın ve yüksek perdeden, canhıraş, çirkin bağırtılarla irkildim ve başımı çevirdim aynı anda kadını duydum, kucaktaki kedisine söyleniyor '' Neden korkuyorsun annecim sen?'' Bir telaş içinde görünüyorlar, belli ki tatsız bir olay yaşanmış veterinere gidiyorlar. Öyle böyle değil hayvan çok garip sesler çıkarıyor. Kadın o münasebetsiz cümlesini tekrar edip duruyor. Yazıklar olsun! Ha kedi, ha onun bahtsız annesi, farkı yok. Hayvan sevin dedik te sevgi bu kadar da saptırılmaz ki ! İyi ki onun annesi değilim.(Köpek olsa yüreğim bu kadar yanmazdı zira o, sevgi vefa ve dostluğun simgesidir. Kedinin nankörlüğü ise herkesin bildiği bir vakıadır. Bir kedi hiç bir zaman bir köpek olamaz.) Heyy o kadın! Er geç bir gün o kafana DANNK eder. Kedi ile aynı kefeye koyduğun o varlık hayatta en gerçek dostundur. Hiç bir canlıyla kıyaslanamayacak kadar vefalı, dünyasının merkezine seni koymuş, kendisini sana adamış, fedakar, sevgi dolu insan... (Genelde bu konuda anneler hep önden gider.Tanrı bize lutfetmiş bizim babamız da bir anne kadar sevgi, ilgi dolu anlatılması imkansız bir babaydı. Bunu burada söylemesem içime sinmez, hakkını yemiş olurum o müstesna insanın) Gün gelir ararsın. Değil O'nu, benzerini bile bulamazsın.Sen ona buna annecim demeye devam et! Sinir olmak=(Tam karşılığı)siniri oynamak Hoşcakalın