51- OSMANLI'NIN TEK SEVDİĞİM ŞEYİ ''CA''SI

Bizim zamanımızda okullarda ders programı öğrenciyi her alanda eğitip öğretmek bilgi sahibi yapmak üzere oluşturulurdu, uyduruk değildi. Bireyde genel kültür temeli hedeflenmiş ve başarılmıştı Bizim kuşağımız felsefe de okudu, resim dersi de gördü, cimnastik de yaptı .Mesela ben Edebiyat bölümünü seçtiğim için ''Divan Edebiyatı'' okumak ayrıcalığını tattım. Bayıla bayıla okudum. Osmanlıca'ya bu şekilde yakınlaştım. Şiirini sevdim, veznini sevdim, şairini sevdim, dilini sevdim.O ders sayesinde dilim zenginleşti Osmanlı'nın başka da bişeyini sevemedim, bana uymaz. Onun bunun toprağına göz koymak, yayılmak marifetten sayılmış. Yayılırsın, alırsın alırsın sonra da geri geri verirsin... Bir de Türkiye Cumhuriyeti'ne ödettikleri deniz derya gibi borç var. Onların debdebeli, savurgan , gösteriş meraklısı hayatının bedelini genç TC ödedi. Onlar yedi, biz ödedik. Çocuk nedir? Büyümek, gelişmek, hatta yaşamak için büyüklerinin himayesine , sevgisine, ilgisine muhtaç olan nahif bir varlık. Bu Osmanlı ne yapmış? Bildiğiniz gibi,işgal ettikleri yerlerde bulunan Hristiyan ahalinin bebelerini ana kucağından koparıp, çekip alarak yeniçeri ordusu oluşturmak için, mala el koyar gibi onlara el koymuş, yavrulara mal gözüyle bakmış, devşirmiş. Ruh yok ruh!. Kendinde kuzuyu anasından ayıma hakkını görmesi acımasızlığının göstergesi değil mi? Çocukluk genel olarak insan hayatının en konforlu, en korumalı, sevgi ve ilgiyi en hasından yaşadığı dönemi, bunu ondan çalmak ,o saltanatı yaşamaktan, sıcak ana kucağından çatır çatır ayırmak. Hayal ederken bile acı çekiyor insan. Öyle zorbalıkla çekip kopardığı da sonunda ona yar olmamış kafa tutmuş, isyan bayrağını açmış. Çöküşün bile nedeni O olmuş. Etmişler, bulmuşlar. Allahın sopası yok,öyle de döver, böyle de... Hoşcakalın